35/48
Bir anne, 1971’de Brezilya’da askeri diktatörlüğün sıkılaştığı dönemde ailesinin hayatı keyfi bir şiddet eylemiyle paramparça olduğunda kendini yeniden icat etmek zorunda kalır. Brezilya Film Akademisi tarafından 2025 Oscar’larında En İyi Uluslararası Film dalında yarışmak üzere seçilir. Eunice Paiva: Martha, bana yardım etmelisin. Kocam tehlikede! Martha: Herkes tehlikede, Eunice.. Mais Você’de yer almaktadır: 3 Aralık 2024 (2024) bölümü. A Festa do Santo ReisYazar: Léo Maia (Marcio Leonardo rolünde)Oyuncu: Tim Maia. "I’m Still Here" askeri diktatörlük hakkındaki sıradan bir film olmanın ötesine geçerek, ezici ve kontrol edilemeyen güçler altında dağılan bir ailenin insani, yoğun ve acımasızca samimi bir portresini sunuyor. Walter Salles, ham tarzı ve eşsiz duyarlılığıyla baskıya sürüklenen bir ülkenin temasına geri dönüyor, ancak büyük siyasi olaylara odaklanmak yerine, bunların evlerde ve kişisel yaşamlarda yarattığı sonuçlara odaklanıyor. Hikayeyi aile dramasına odaklayarak Salles, geleneksel bir tarihi filmin beklentilerini altüst ediyor, belgesel tonlardan veya geniş, yapısal bir odaktan kaçınıyor. Burada, 1970’lerin Brezilya’sı Paiva ailesinin mücadeleleri ve ortak yaralarının acı dolu ayrıntılarıyla hissediliyor, Salles, kolektif hafızada çarpıtılmış olsa da, paramparça ettiği hayatlarda canlı kalan bir diktatörlüğün bıraktığı yaraları tasvir ediyor. Anlatıyı, ikonik Fernanda Torres ve Fernanda Montenegro tarafından canlandırılan Eunice’in bakış açısıyla merkeze koymak, filme yadsınamaz bir özgünlük katıyor. Kamu figürü ve halk hakları savunucusu olan kocası Rubens Paiva’nın (Selton Mello) kaybıyla başa çıkarken, Eunice aileyi bir arada tutmalı ve çocuklarının duygusal istikrarını korumalıdır. Eunice, dayanıklılığın ve anne sevgisinin saf bir örneğidir ve günlük rutini, çocuklarıyla yaptığı ritüeller ve bir aile olarak paylaşılan anlar, ani bir yoklukla paramparça olmuş sıradan bir hayatın dilimleridir. Rubens’in ortadan kaybolmasından sonra aile yemekleri ve plaj gezilerinin anıları yeniden ele alındığında, sistemsel şiddetin bıraktığı boşluğu ortaya çıkardıkları için acı verici hale gelir. Salles, diktatörlüğün duygusal bağları nasıl yok ettiğini ve her evin huzurunu nasıl bozduğunu göstermek için bu aile yakınlığını ustaca kullanır ve izleyiciyi tarihin günlük yaşamdaki kayıplar ve sessizlik anlarıyla nasıl şekillendiğini düşünmeye yönlendirir. Fernanda Torres’in performansı yoğun bir övgüyü hak ediyor. Kederin onu hareketsiz kılmasına izin vermeyi reddeden, çocuklarını korumayı kocasının nerede olduğuna dair cevaplar için amansız arayışıyla dengeleyen bir kadını canlandırıyor. Güç ve kırılganlığın bu dengesi, Eunice’e filmde çarpıcı ve temel bir varlık kazandırıyor. Etkileyici ve dikkat çekici derecede olgun bir performansla, yaşlı Eunice rolündeki Montenegro, Rubens’in yokluğunun etkisini yoğunlaştırıyor ve asla veda etme şansı bulamayanlarla yankılanan ağır, neredeyse fiziksel bir sessizlik getiriyor. Montenegro ve Torres’in anne ve kız olarak gerçek hayattaki ilişkileri, zaman içindeki geçişlere otantiklik katarak Eunice’in tasvirini daha da içten ve inandırıcı kılıyor. Bu otantik süreklilik, Salles’in filminin salt kurguyu aşmasını ve yalnızca kişisel bir hikayenin ulaşabileceği bir derinliğe ulaşmasını sağlıyor. Teknik olarak, film titiz bir sinematografiyle bu ailenin samimi acısını yakalayan görsel bir başarı. Sınırlı alanların ve yakın çekimlerin kullanımı, karakterlerin fiziksel ve psikolojik izolasyonunu ortaya koyuyor ve hayatları üzerinde asılı duran baskıyı yansıtıyor. Film müziği, neredeyse mistik bir kaliteyle en dokunaklı sahneleri takip ediyor ve karakterlerin duygularıyla geçmişin acılarını tutan bir fısıltı gibi harmanlanıyor. Salles’in müziği kullanması ilginçtir; sadece dramı artırmak için değil, aynı zamanda havada neredeyse elle tutulur bir nostalji, asla aşılamayacak yoklukların yankısını yaratmak için.
